2-11 Ben ik? - Lijden en bewustworden

Ben ik?

Ben ik?

Het lichaam hoort bij de aarde,
atomen her en der,
emoties bij beleving,
gedachten bij het denken.
Er is een waarnemen,
waarbinnen dat alles plaats vindt,
Vindt er iets plaats?
Is er een waarnemen?
Ben ik dat waarnemen?
Ben ik?

(Wouter Koert)

Lijden en bewustwording

De vorige keer schreef ik over het lijden van dieren en van boeren die de bioïndustrie in zijn gedreven. Robbert schreef een stukje dat niet zozeer over de mond- en klauwzeer gaat, maar over de slachting voor de vleesconsumptie van mensen. We hoeven hier niet de discussie over het vegetarisme te gaan voeren, maar een bewustwording van wat in de abattoirs gebeurt, is bij alle discussie over 'ruimen' van dieren heel terecht.
"De ware gekte rond dat vernietigen van vee vind ik nog niet eens de 'vernietiging'. Dat laat namelijk alleen maar zien hoeveel vee we op jaarlijkse basis al vernietigen, onder de noemer 'slacht'. Mijn broek zakte pas echt af toen ik de krokodillentranen zag rondom dat vernietigen, en de algemene opluchting toen de slachthuizen de opgelopen achterstand weer gingen inlopen. Dat schaamteloze goochelen met begrippen om de waarheid te verdoezelen vind ik de meest gevaarlijke gekte. Want zo doet het denkhoofd der mensheid het. Noem het anders, vind het gewoon, en je hoeft het niet meer onder ogen te zien. Elke keer dat er zogenaamd zinloos vernietigd moet worden is er een kans om te zien wat er al decennia lang steeds weer gebeurt. Voor de beesten zelf is het waarschijnlijk een zegen om 'vernietigd' te worden; dat gebeurt tenminste op de boerderij, en dat bespaart ze een dodenrit en het naar binnen gaan in de hel die abattoir heet..."  (Robbert)

Over de instelling bij alle discussies: het mededogen is de vorige keer aan de orde geweest; een ander punt is: je hoeft niet bang te zijn voor de dood van jezelf en van andere levende wezens. Er was een aardige stelling bij een recent proefschrift over het verwante terrein van de jacht. Ook daarin zou de dood van het dier direct in verband moeten staan met de dood van je zelf.
"Jacht wordt pas een sport als de dieren de gelegenheid krijgen terug te schieten" (Mw. M.M.A. Verstegen).

Schiermonnikoog

Een stukje dat ik na de zomerweek 2000 schreef, zou Paul krijgen. Het kan ook goed via AdvaitaPost, hoewel een aantal de tekst al kent.

Douwe Tiemersma

Bijlage

Schiermonnikoog 2000

Voor allen die er waren, voor allen die er niet waren

Wat gebeurde er op Schier?
Onbeschrijflijk is het, toch goed om te rapporteren,
het ene wonder na het andere:
de eieren braken, kwamen uit,
rondom zuchten van verlichting,
appels vallend in hun rijpheid.

Zíj liet zich overspoelen door het licht; zij is nu alles: Licht.

Zijn bril brak spontaan toen hij de waarheid hoorde;
spontaan brak zijn ego toen hij de waarheid komen liet.

Toen zij haar situatie besefte, liet zij de tak boven de afgrond los;
vrij is ze in de oneindige vrije val.

Bij een ander kreeg de ontroering zozeer de overhand:
alles liep uit de hand bij smelten in tranen.

Voor degenen die de Openheid al kenden, kwamen diepere dimensies open;
in het kristalheldere Brahman raakten zij meer gevestigd.

Hij was al uit het ei, maar zonder kop;
hij kwam tot stilte toen hij zijn hoofd voor een tik beschikbaar stelde.

Zij had al kennis, maar deze verdiepte zich nu in
volkomen vertrouwen en lichamelijk herstel.

Ook zij liep weer als een kievit,
stralend in de kleuren van de regenboog.

Bij hem kwam de overgave tot verdieping,
zorg en trouw bloeiden op door weten.

Haar bezonken wijs- en tederheid gingen meer dan ooit
ontroerend werken.

Zij leerde in en voorbij liefde
oneindige stilte kennen en

Zij werd bevestigd, lachend, in
zelfstandigheid en eenheid.

De rest veranderde zo grondig dat
een volgend zuchtje wind
de doorbraak zal betekenen.

Dat zal gebeuren waar zo ineens het gevoel
het technische gezicht oneindig deed verzachten,

waar de snelheid van ontplooiing, zo pas in de groep,
niet meer is te stuiten,

waar het lachen van herkenning
uit zijn voegen barstte,

waar het meisje haar hoogte
en diepte leerde kennen na jaren en

waar iets oplichtte
in het stil en verdrietig staren,

waar eenzaamheid in eenheid omsloeg en

daar waar de zen van het zelf-zijn aansloeg,

waar de onzekerheid en pijn verdween in haar lach en

waar hij thuis door de confrontatie de vrijheid zag,

waar de stabiliteit herwonnen werd in het zweven en

waar het wantrouwig kijken veranderde in een dieper beleven,

waar vertrouwen en dienstbaarheid prachtig samengingen en

daar waar jongensachtigheid en weten samenhingen,

waar de vrouw de liefde het verdriet liet overwinnen en

de man in zichzelf zijn vrouw leerde beminnen.

Ja, daar overal zal in korte tijd
de laatste hardheid verdwijnen in Openheid

Douwe