29 - 3 februari 2005 - Bewustzijn en identificatie

... In de openheid manifesteert het zich vanzelf, soms steken de neigingen weer de kop op en stort het ik er zich weer midden in. De beweging terug naar binnen en stil zijn lost het dan weer op. Het is net jojo-en. Vond ik als kind al leuk.
In het boek van Nisargadatta, dat ik aan het lezen ben, wordt steeds gesproken van bewustzijn als de identificatie met lichaam-geest-gevoel. Betekent dit dat wanneer ik mij bewust ben van de wereld, gevoelens, emoties, het ik (de persoon) zichzelf als bewust ervaart? Dit ziende ben ik dan teruggetreden vanuit het object naar het subject en dan vrij van de beperkingen van het object.? Datgene wat dit proces stuurt, is dat wat ik werkelijk ben? De oorsprong, de bron van Zijn? Alleen het feit dat ik er nog woorden aan geef en het reconstrueer betekent dat er nog een ik-eerste persoon is. Dat is nog niet vrij.
Heb het gevoel dat er een sluier hangt, het geheel is diffuus.
Maar zo laten?


Uit het antwoord

..., je bent de oorsprong van het Zijn.

Dat betekent dat jezelf als bewust persoon blijkbaar met die persoon (lichaam-gevoel-geest) geïdentificeerd bent. Zelfs als waarnemer die op een afstand de persoon ziet, ben je er niet geheel vrij van. Het 'dat ik er nog woorden aan geef' geeft inderdaad aan dat er een geïdentificeerd zelf-zijn is. Dan is het ook begrijpelijk dat de jojo van vrij en beperkt voelen doorgaat.

Blijf dus bij Dat wat aan dat alles voorafgaat.