Brief 33 - 11 mei 2006 - Verdriet om het onnodige lijden

Even aansluitend op het gesprek van gisteravond - op 5 april kwam het thema hoe je in de wereld staat ook ter sprake. Eigenlijk kun je dus niets doen voor deze wereld behalve in de Openheid blijven, de bloem zijn. Meer kán en hoeft blijkbaar ook helemaal niet want daarin verschijnt het gehele menselijke, maatschappelijke en wereldlijke dilemma en tegelijkertijd de Stilte en de vanzelfsprekendheid van het Natuurlijke. Dat is duidelijk en wordt zo ervaren (maar nog niet continu). 

Hoe is het dan mogelijk dat er zo'n diep verdriet ontstaat bij het aanschouwen van de verwrongen egocentrische mensheid. Gevoelens van machteloosheid komen op, waneer ervaren wordt dat wetten en regels, die eigenlijk de mens ten dienste moeten zijn, gebruikt worden om de mens in de dienst van deze regels te stellen waarbij niet het belang van het menselijke centraal staat maar van individuele belangen, het liefst uitgedrukt in cijfers. Soms, als het zo uitkomt, probeer ik de samenhangen te bespreken en uit te leggen. Opvallend is dat het simpele voor de hand liggende niet begrepen wordt, maar dat er moeilijke omwegen, verklaringen en berekeningen gebezigd worden die uiteindelijk toch weer het paard áchter te wagen spannen.
Het zien van al die leed-veroorzakende factoren, zoals angst, begeerte etc. die dan in een persoonlijke structuur worden gegoten en het Weten dat er een andere mogelijkheid is, leiden tot het ervaren van het diepe verdriet.
Misschien sluit het volgende citaat van Albert Einstein enigszins er op aan:

De intuïtieve geest is een godsgeschenk, en het rationele verstand is een trouwe dienaar.
Wij hebben een maatschappij geschapen die de dienaar vereert en het geschenk is vergeten.