Na woede

Ik was in gesprek met een vrouw en gaandeweg het gesprek werd deze vouw steeds bozer. Ze beschuldigde me en uitte allerlei verwijten, ze was zeer fel en sprak heftig en luid. Haar woede ging dwars door me heen, ik bleef bij mezelf. Het was duidelijk dat er niets in mij was dat iets moest afweren of tegen houden. Op een gegeven moment  keek ze me aan  met een blik vol  woede en zei verwijtend: wat kijk je, waarom zeg je niets!! Ondanks die heftige woede voelde ik de zachtheid in mijn ogen. Hierna werd het stil, ik zag haar naar binnen gaan. Zacht begon ze te huilen. Ze sprak over haar eenzaamheid en trauma's.  Haar verdriet werd steeds heftiger.  Ik bleef open en ook het verdriet landde nergens in mij. Het ging door me heen, ik bleef in contact met haar en mijn zelf. Het gedrag, de woorden en de gevoelens waren een buitenste laag waar ik dwars door heen kon kijken.  Wat overbleef was alleen dat wat er verschijnt.