De manager in mezelf

Ik ben erg geïnteresseerd in het thema werk, management en non-dualiteit. Niet zozeer vanuit het buitenshuis werken in een maatschappelijk systeem van bedrijf of instelling, maar vooral vanuit de manager in mezelf in alle dagelijkse activiteiten, van het opstaan tot het slapengaan.
Steeds weer opnieuw merk ik een al te vlug verliezen van mezelf en een buiten mezelf zijn, opgeslorpt door de wereld om me heen. Dit situeert zich vaak op mijn werk, maar ook hier thuis laat ik me vaak vangen door de stress die de verschillende 'rolletjes' met zich meebrengen. Het boeit me om ernaar te kijken en er dieper op in te gaan.
Meewerken aan de werkgroep zie ik of voelt bij mij aan als zijnde een weg om dit thema nog meer open te trekken, het grondiger uit te diepen maar ook als steun om mijn focus helder te blijven houden en de non-dualiteit centraal te zetten.

Stilaan weer 'benomen'

Het is een voor mij niet zo simpel thema. Veel valt waarbinnen nog te leren. Wat is werk? Wat is management?
Een aantal jaren geleden was ik 'thuis' en ging ik niet buitenshuis werken. Ik volgde heel intens een opleiding en nam vooral veel tijd voor mezelf. Ik was ook huisvrouw, moeder, partner, enz.
Er ontstond rust en helderheid, een vanzelfsprekend leven.
Toch ging ik op een bepaald moment opnieuw werken op mijn oorspronkelijke werk, maar kreeg daar een heel andere taak. De inhoud van dit werk boeide mij niet, maar dit vond ik niet belangrijk. Het kwam er volgens mij op aan mij niet te identificeren en te laten gebeuren wat moest gebeuren, me vooral open te stellen. Een tweetal jaren kon ik met die instelling het werk goed benaderen.
Intussen stel ik vast dat ik toch stilaan weer 'benomen' wordt door de drukte en stress die een werksituatie met zich kan meebrengen. Ook de combinatie met de gezinstaken enz. ervaar ik momenteel als veel. En dan weet ik wel: 'blijf helder', 'laat de stilte toe', 'er hoeft helemaal niets'.
Ik blijf ernaar kijken.

Rollen

Opvallend voor mij is te zien hoe sterk de 'rollenpatronen' zijn. Ik bekleed een éénmanspost en ben verantwoordelijk voor alles wat met personeelszaken te maken heeft. Vervolgens word ik niet meer als Ann aanzien maar als de rol 'personeel' waaraan allerlei verwachtingen en vanzelfsprekendheden worden gekoppeld. Het gebeurt zo snel en lijkt zo vanzelfsprekend. Ik betrap ook mezelf erop dat ik vaak niet de 'mensen' zie maar de 'rollen'.

Het belang van de stilte

Anderzijds is ook het andere mogelijk. Vaak komen in een vergadering woorden zonder nadenken als een stroom naar buiten. Dan is het niet ik die spreek maar een 'het gebeurt'. Wat het me leert is steeds opnieuw het belang van de stilte, het in contact zijn, en vooral dat ook blijven, met mezelf.
Een open ruime focus helpt me hierin, weten dat het werk, de taak, niet het belangrijkste is, maar wel het contact met het zelf.
Zo kan ik relativeren wat ik doe en voel ik me niet langer benomen, maar eerder een iets of iemand die toevallig op die plaats aanwezig is en doet wat moet gedaan worden.
Dit is voor mij de meest ideale situatie. Vanuit de dualiteit open komen en helder worden is voor mij nu aan de orde en wens ik met liefde dat onder de loep te nemen.


Ann Cornilly