5-12 Het enige, waar het om gaat is dat je niet meegaat met afleidingen....

Ja, het is zomer, vakantietijd, in ieder geval voor de meeste mensen. De eerstvolgende advaita-bijeenkomst is op de retraitedag Stoutenburg, 27 augustus. Deze dag is voor iedereen toegankelijk. In tegenstelling tot de vroegere situatie wordt de deelnemers gevraagd zich van tevoren op te geven. Dat kan bij Niels. Bij hem kunnen mensen zich ook opgeven als ze opgehaald willen worden van station Amersfoort (er rijdt geen treintaxi meer), en als mensen met een auto langs het station willen rijden om anderen mee te nemen. Zie voor verdere informatie de bijlage.

In juni waren er de retraites op Schiermonnikoog. [Heb je de reclame al gezien op de treinen ‘Er gaat niets boven Groningen’, maar ook ‘Er gaat niets boven Groningen, behalve Schiermonnikoog (Fr.)]. Ze waren opnieuw in vele opzichten bijzonder. Het is verwonderlijk dat er in die korte perioden zoveel aan zwaarte verdwijnt en aan inzicht ontstaat. Een tekstje van Wieke is in een bijlage te vinden.
De retraite-data voor 2005 zijn nu ook bepaald. Omdat er elk jaar mensen zijn die in juni niet kunnen komen, is nu de weekretraite verplaatst naar augustus. De data zijn: vrijdag 4 – 11 februari, dinsdag 7 – vrijdag 17 juni en vrijdag 12 – 19 augustus. Vooral voor degenen die in augustus willen meedoen: zorg tijdig voor de overnachtingen, want in het hoogseizoen zijn de mogelijkheden erg beperkt. Info: bij Wieke, 06-53588316, wjanssen@vodw.com

Velen hebben al het mooie ‘Advaita sprookjes’- boek van Pia gezien, voor kinderen vanaf 7 jaar, dus voor iedereen. De opbrengst van de verkoop is voor het onderwijs voor kansarme kinderen in India. Informatie is te vinden op www.a-dvaita.net of telefonisch bij Pia, 0181-317776

Voor het boek De elf grote Upanishaden – tekst en toelichting bestaat grote belangstelling. Zoveel literatuur over deze klassieke teksten bestaat er niet in de Nederlandse taal. Informatie over dit boek is in de vorige Advaita Post meegestuurd en is te vinden op de website www.advaitacentrum.nl. Het is te bestellen bij Deetje (033-494 47 63, uitgeverij).

Douwe Tiemersma

Tekst

Gesprek 3 maart 2004 te Gouda – Deel 3

In mijn geest zijn vrij veel gedachten en buiten is er het praten van de mensen. Het stoort niet echt, maar het zou toch stiller zijn wanneer dat praten en die gedachten er niet waren. Hoe moet ik er nu tegenover staan? Ik kan er niets aan doen.
Als je jezelf ervaart als het omvattende bewustzijn, kan er best drukte zijn van praten en denken, maar op dat niveau van bewust-zijn blijf je stil en onafhankelijk. Dus, er is nooit een totale verstoring.

Zullen die gedachten dan langzaam minder worden of blijven die altijd doorgaan?
Je zult vaststellen dat de gedachten minder belangrijk worden, omdat je niet meer op dat niveau actief bezig bent als ik-denk. Wanneer de ik-persoon doorzichtiger wordt en steeds meer gaat oplossen is er steeds minder aanleiding om te gaan denken.

Dat is nog niet zo.
Blijf dus meer op het niveau van het bewustzijn. Dan doorzie je alles. Dan je stel je vast dat je veel ruimer bent dan het denken en het geluid dat je hoort.

Dat is wel zo, maar desondanks blijft het maar doorgaan.
Ja, omdat je niet meegaat naar het grote bewustzijn. Zie nog duidelijker hoe het mechanisme werkt. Als je gestoord wordt door geluid, krijg je er werkelijk een band mee, dan zit je eraan vast. Aan de ene kant heb je het geluid, aan de andere kant heb je jezelf als degene die verstoord is door het geluid. Als je het grote geheel blijft, kan er van alles gebeuren terwijl je onveranderlijk en vrij blijft.

Het feit dat de verstoring er nog is, betekent dat ik er nog een band mee heb.
Ja. Ga kijken wat er plaatsvindt, ga kijken hoe het met jezelf zit. Daarvan kun je leren dat het ook anders kan. Je herkent ook de andere mogelijkheid.
Ga dus niet je bewustzijn verengen tot het speciale geluid of het speciale beeld. Als je dit doet, heb je op die plaats de focus van je aandacht en aan de andere kant zit jezelf als bron van die aandacht. Als oorsprong van de aandacht wordt jezelf beperkt, als je je verbindt met de beperkte aandacht en het beperkte aandachtspunt. Er bestaat altijd deze wisselwerking. Als je de aandacht open houdt, wordt ook het beginpunt van die aandacht, dat ben je zelf, universeel. In die openheid is er zelfs geen speciaal beginpunt van aandacht. De open helderheid van zelf-zijn is universeel.

Nu we het toch over het wegvallen van vormen hebben, heb ik nog een praktisch punt. Het is goed om de Advaita Kring op te heffen. Er zijn niet veel vormen betrokken bij de Kring, maar toch wel wat. Soms merk ik dat dat niet zo nuttig is. Daarbij komt dat de kring voor buitenstaanders wat gesloten lijkt. Er zijn speciale bijeenkomsten, die kunnen ook open staan voor iedereen. Natuurlijk, er is wel iets speciaals aan de hand, dat degenen die hier zitten een speciaal engagement zijn aangegaan voor de advaita-weg en speciaal deze advaita-weg. Dat blijft zo, dat is iets wat iedereen individueel betreft. Het komt op jezelf aan. Natuurlijk, net zo als het in het boeddhisme bij de sangha, kun je iets hebben aan de gezamenlijkheid. Dat kan zo blijven, maar niet meer op de oude wijze. Degenen die er behoefte aan hebben, vinden die gezamenlijkheid wel. Een nadeel van de Advaita Kring was bijvoorbeeld ook de verwachting dat iedereen in principe op dit soort bijeenkomsten komt. Ook die verwachting mag weg. Het had de functie om aan te sporen actief te blijven. Maar, nogmaals, het komt echt op jullie zelf aan. Een stimulering op de oude wijze is niet nodig. Als de alertheid daarvan zou afhangen, is het niet best. Dus langzamerhand zullen er steeds minder vormen komen. De individuele gesprekken zullen we nog maar even aanhouden. Die blijken toch nuttig te zijn. Aan de andere kant: wanneer we hier zitten, kan iedereen ook met vragen komen. Dus ook de individuele gesprekken zullen eens stoppen. Het gaat allemaal vanzelf door of het gaat niet door. Het enige wat voorop blijft staan, is om helder te zien wat voor jou het belangrijkste is. Wanneer je dat helder bewust ziet, gaat het proces vanzelf door. Het engagement blijft, ook al dat is een hulpmiddel. Ook dat wil ik voorlopig nog aanhouden. In die zin blijft de relatie bestaan. Het enige wat ik vraag is, dat je niet in slaap sukkelt. Als er redenen zijn om de relatie te beëindigen, dan is er over te praten en dan is dit ook duidelijk. Zolang de relatie er nog is, is het enige, waar het werkelijk om gaat dat je niet meegaat met afleidingen, dat je niet in een bewustzijnsverenging en luiheid terecht komt.

Eerste bijlage

Retraitedag Stoutenburg

Tweede bijlage

Retraite op Schiermonnikoog 5 -12 juni 2004

Al op de boot merk ik een verschil: de trek naar de vorm 'Douwe' is minder. Ik sta alleen op het achterdek uit te kijken over het wad. Het is schitterend weer. Iemand komt vertellen dat Douwe boven aan dek zit. Normaliter zou ik er waarschijnlijk heen gegaan zijn, in ieder geval een ‘gedwongen’ trek daarheen gevoeld hebben. Maar in plaats daarvan kwam er een niet te beschrijven interne reactie: ‘Onafhankelijk, de Openheid is er toch al? Haast een soort nou en?’ Geen drang, echt opvallend.
Tijdens de eerste satsang merk ik dat er geen gedachten meer zijn. De tijd verdwijnt. Het wordt stil. Het rad komt tot stilstand.
De week begint verder langzaam. Er gebeurt weinig radicaals. Het is Open, ik ben vrolijk, voel me goed. Maar ik voel toch een versluiering. Alsof er een vitrage tussen hangt. Duidelijk nog een standpunt in het lichaam aanwezig.
Wat ook opvallend is: te zien hoe anderen nog vastzitten. Het doet soms pijn het zien, het hoeft allemaal niet. Ook komen mensen aan mij vragen wat Douwe bedoelt of ze vragen me zelfs hoe het zit. Ik wijt het aan de coördinatietaak.
Verder gaat de organisatie van kerk/kapel vanzelf. Geen gedoe, acceptatie, een ontspannen.
De oefeningen op het strand zijn echt verassend. Ik kan goed bij mezelf blijven. Het standpunt verschuift duidelijk. Een 'kinds' gevoel van blijheid komt over me. Na de oefeningen sluit het zich langzaam steeds weer een beetje; maar toch niet helemaal, er blijft een zeker ‘lijntje’ met de Openheid. Een minder ruim standpunt hervindt zijn positie. Maar het kraakt in de voegen.
's Avonds in bed: alles golft. Alsof ik in een bootje zit. Niks staat meer recht. Op mijn ademhaling gaan de golven op-en-neer. Ik ben de toeschouwer van deze zuiger van de wereld (op-en-neer). Laat het maar gaan, geen weerstand.
Individueel gesprek met Douwe: ‘Er hangt inderdaad een sluier, maar realiseer je dat het meeste wel gezien is. Het proces gaat door. Laat het maar verder Open komen.’ Dan meteen weer de totale herkenning van de Openheid via de vorm Douwe; een grote dank richting hem maakt me van me meester.
Dan na de laatste ochtend op het wad. Een verdwijning van het Ik. Is het ik achtergebleven op het wad? Gek genoeg maakt Pia me hierop attent. Er is ineens een gat, een afwezigheid van alles. Een soort slurf naar ‘boven’ (zoals een slurf van een wervelwind, die alles opzuigt). Moeiteloos ben ik alles waar de aandacht op gevestigd wordt. Ook doorzie ik ineens het ‘ik ben’. De woorden zijn al duizend keer herhaald, maar de betekenis wordt ineens duidelijk.
‘s Avonds (laatste avond) na de satsang: lopend door de duinen. De vuurtoren. Ik ben (ook) die kern van dat licht. Sterker nog: ik ben het Licht. De aandacht gaat tot het oneindige door. Geen ik, geen standpunt, geen beperkingen door vormen. Er is een groot verbazen. Het is zo helder.

Wieke