1 - Verslag over een mevrouw in mijn Praktijk voor yoga-en adem-en ontspanningstherapie

Pia de Blok, 8 april 2006

Vier maanden geleden kwam er een vrouw bij me in de Praktijk voor yoga-ontspanninglessen. Ze is tien jaar geleden na een operatie in de psychiatrische hulpverlening terecht gekomen. ‘Ik mis nu een stofje, zeggen ze.’ Ze kreeg na die operatie de meest afschuwelijke ervaringen, die zich uitten in aanvallen van ogen die uitpuilen, eruit ploppen, oren die fluiten, hartkloppingen, niet meer kunnen praten maar wel alles horen, verstijven, zichzelf zien liggen maar zich niet kunnen bewegen, lichtflitsen als bliksemstralen, kortom: algehele paniek. Ook ziet ze mensen die er niet zijn. Lichte gedaanten, maar daar is ze niet bang van. De psychiater doet niets anders dan haar pillen geven, zo zegt ze, om de schizofrenie te behandelen. Maar alleen de lichtflitsen zijn daardoor verdwenen.
De derde keer dat ze komt: Ik heb één keer weer een aanval gehad, wel minder doordat ik aan jou en je lessen dacht. Moest bij een nieuwe arts komen om alles weer een keer te vertellen, maar dat kan ik echt niet. Het is afschuwelijk om dit weer in mijn herinnering op te halen, ik kon niet meer praten, verstijfde, en kreeg een pilletje. ‘Ga niet wéér in die herinnering zitten,’ zeg ik en ze ontspant.
Ik slaap weer zonder slaaptabletten, wel met jouw ontspannings-cd in mijn koptelefoon, afgewisseld met muziek, die ik voor het slapen opzet. Die mudra-handhouding, daar zit ik vaak in, heerlijk om tot rust te komen. Na die uitademing, daar zou ik wel in willen blijven, dat is zo heerlijk! Vertel haar dat alles wat té is, niet goed is: Ga in het midden zitten. Ik ga weer uit, het volksfeest hier in de buurt, daar heb ik zelfs verkleed rondgelopen. Ik wandel elke dag en fiets op de hometrainer. Ik ben zo blij weer. Die glimlachmeditatie, floep, gaat gelijk door mijn lijf. En ik heb een pil minder van de psychiater! Ze straalt.
Dan vertelt ze dat ze naast haar wekelijkse hulp, die haar de dagelijkse vaardigheden bijbrengt (bracht) nog een andere hulpverlener komt. Ze zeggen dat ik geen ego meer heb! Mijn ik is weg. Die andere hulpverlener gaat nu helpen om mijn ik weer terug te brengen. Ik heb zo gehuild ‘s nachts. Maar toen ik aan jou ging denken werd ik rustig.
Ik kon alleen maar zeggen: ‘Die Stilte, die rust die je ervaart, je weet het, jij bent die rust zelf. Dat ben jezelf. En van daaruit kan gewoon rustig dat plaatje ‘ Willeke’ opkomen. Verder weet je, wanneer je iets aandacht geeft, dan versterk je het. Dus richt je op positiviteit, op dat wat jij zelf ervaart als goed. Blijf helder.’
Over vijf weken komt ze weer, we zullen zien.

31 augustus

Ze wil graag elke maand blijven komen. Ik zit dan met haar samen en ze vertelt altijd eerst haar belevenissen. De nieuwe hulpverlener zegt: ’Je kunt nooit meer die vrouw van 10 jaar geleden worden.’ Dan moet ze zo huilen, vooral in de nacht. Ik laat haar zelf inzien dat dat ook maar een beeld was. Het is zo simpel. En als ze dat ook inziet, ontspant ze weer.
Ze heeft een auto-ongelukje gehad tijdens de vakantie. Maar na de schrik kon ze alles gelijk weer aan. Iedere keer wil ze graag de ademoefeningen doen, en zegt ze, wat is het toch heerlijk zo. Alles is helemaal goed. Vraagt of het wat spiritueler mag, met wierrook enzo, en visualisaties. We doen dat. Maar na twee keer hoeft ook dat niet meer. Alleen maar samenzijn in ontspanning en inzicht. Kaal maar voldoende.
En, ik kan je wel knuffelen, als ze weggaat en dat doen we dan ook. Gelijk zie ik dat er geen afhankelijkheid mag ontstaan. Dus vertel haar keer op keer over ‘ volwassen zijn’, niet als kind blijven reageren. Zielig zijn is altijd zelfmedelijden hebben. En in die sfeer van universele liefde (er hoeft of moet niets) kan ze dit ook volledig met me delen.
Het gaat goed met haar. Tegen de psychiater heeft ze nog niets gezegd, maar ze zei laatst’ ik slikte eens 31 pillen, nu niets meer, maar ik durf het nog niet te zeggen. Ik heb alleen nog een pil in mijn tas voor als ik toch ooit in een paniekaanval kom, maar dat is meer als iets achter de hand hebben als een herinnering. Het is niet nodig, maar toch nog even.’