Teksten van Odile

*

Een Stiltedag

Langzamerhand word ik wakker. Het denken begint al met zijn twijfels 'is het wel goed'; voel me een beetje onzeker of het wel goed is of niet. Ga douchen en ontbijten. Lees de krant naast me over sterren en planeten die voorbijgaan en veranderen, sterven en geboren worden en voel zo de enorme betrekkelijkheid van het leven. En ineens ja, die Openheid is gewoon nu. Hier op dit moment. Ik ga zitten. Toch maar in de lotus houding, omdat dan alles beter stroomt. Ga me helemaal ontspannen en alles wordt steeds ruimer, en ruimer en ruimer aan alle kanten. De zon schijnt steeds meer, het is een soort innerlijk Licht dat eigenlijk niets te maken heeft met de zon. Het schijnt onafhankelijk van alles. Ik laat me daarin helemaal ontspannen. Ja, Dat is er altijd. Ik hoef niet meer te twijfelen. Na een tijdje, doe ik mijn ogen weer open en ja, hoor, dat Licht is er nog. Ik loop naar boven om mijn tanden te poetsen. Het is er nog steeds. Ik ga wandelen. De hemel is grauw, geen zon te bekennen. Maar in mij is het Licht en het gevoel van Eenheid, Gelukzaligheid blijft schijnen. Er is Eenheid met de natuur om me heen, de mensen die ik tegenkom, de meeuwen en de eenden en het meer dat zich uitstrekt. Ga een cappuccino ergens drinken. Daar is ook alles Eenheid. De gedachten die zich af en toe aandienen zijn licht van karakter en blijven niet hangen. Zo gaat het door. Een impuls komt er om dit op te schrijven, om dit vast te stellen. Het is er altijd, Het is er altijd. Straks schoonmaken, Het is er altijd in alles en iedereen.

*

De boom

In de tuin van het centrum staat een boom, een sierkers.
Nooit heb ik zo lang stil gestaan bij een boom,
Bij de ontwikkeling van een boom.
Het was een volledige verrassing.
Wat zou het worden?
Ik had geen idee.
Wel waren zijn taken al mooi en grillig in de winter.
Ineens werd het lente.
Ik zag iets rozigs in de boom,
Maar dacht: het is illusie of het spel van het licht.
Maar nee,
Het waren hele kleine knoppen,
Heel klein maar wel van een prachtige mooie frisse licht roze kleur.
Ik was heel benieuwd
En elke dag keek ik naar de boom.
De knoppen werden steeds groter en groter.
Ineens werd het heel warm en ...
Knal
Alle knopen gingen ineens helemaal open.
En wat een prachtige bloemen!
Oh, zo sierlijk en mooi als de jurk van een prachtige bruid.
Oh, zo uitbundig in hun volle kracht en schoonheid!
De boom was omgetoverd in een sprookje,
Zo mooi dat het bijna niet werkelijk kon zijn!
En de neiging was groot om dit plaatje voor goed vast te houden
In een foto of in mijn geheugen.
Eigenlijk moest het zo blijven, zo mooi! Pure schoonheid!
De volgende dag, zag ik ineens een heel bruidstapijt liggen,
Verspreid over de hele tuin allemaal roze bloemetjes,
Een zachte regen van bloemen
Die bij het minst zuchtje wind neerfladderden
Weer zo mooi,
Met een vleugje vergankelijkheid.
Ja, die schoonheid van die boom kun je niet vasthouden.
Die zal ook vergaan en straks zullen de plavuizen weer grijs zijn.
De vormen kunnen niet blijven staan, maar de sfeer van schoonheid,
Die is onvergetelijk, die blijft er altijd,
Die is niet onderhevig aan tijd en ruimte.
Diep in ons Zelf,
Diep in het Zelf:
Eeuwige Schoonheid.

Odile de Westphalen