Marijtje van der Horst

De dood legt Liefde bloot (eigen uitgave) is een verhaal van Liefde, van gered worden door de Liefde. Het is een verhaal van jezelf verliezen, door jezelf heen vallen, jezelf uitbraken en dan op een ‘gegeven’, moment zonder dat je daar iets aan kunt doen, samenvallen met je zelf, met het Zelf, het Ene, het Al, de Liefde.

*

‘ik strek me uit
in de stilte van het niets
zoo ver
zoo open
zoo wijd in eindeloze diepte

stil verloren gaan
geen begin
geen einde’

*

‘ik ben in peilloos diep water
en val
en val
en val
ik blijf vallen
eindeloos diep

er is niets om me aan vast te houden
nergens
niets
boven me transparant
beneden diepdonker
ik val maar
er is geen bodem
het is eng
heel dood eng
en toch ook niet

het is vreemd
heel heel vreemd
en toch ook niet

Ik ben er wel
ik ben er niet

ik weet
er gebeurt iets
en ook niet

er is geen bodem en toch ook wel

ik ben er nog

ik ben opgevangen
wie is opgevangen
ergens nergens
diep van binnen

een bodem

zo onwaarschijnlijk’

*

‘dit geluk is ander geluk

een stille ondertoon

in mijn grondtoon

dit geluk maakt geen geluid

‘t schreeuwt niet

‘t is niet blij, niet buiten zinnen

het zit van binnen

er zit afscheid in

en diep verdriet

het is even stil als verdriet

even pijnlijk als afscheid

dit geluk

is alleen

en stil


het troost me

het zacht me

ik kan er altijd bij

als er niemand is, bij mij

als ik alleen ben

ik alleen met het alleen - zijn ben

dubbel alleen

samen alleen

samen één

één en al heelal’