21-01-2004 Brugge

21 januari 2004

Over de laatste bijeenkomst hoorde ik dat er geen dringende vragen naar voren zijn gekomen. Als het besef dat je vrij bent van condities en zo de zelf-standigheid centraal in de aandacht blijven, is dat ook voldoende. Dan gaat het proces door.

Toch is het goed om twee dingen naar voren te halen, waarover Ivan schrijft.

1. De relatie met de wereld Het afstand scheppen en de wereld observeren schept een zekere vrijheid van de wereld. Het is geen einddoel. Het is een middel dat bijdraagt aan het vrijkomen van hechtingen die onbewust het eigen zijn beperken. Als de terugtrekking in het bewustzijn doorgaat blijkt het eigen bewuste zijn vrijer te worden, meer te gaan openstaan voor alles wat zich aandient. Zo ontstaat een universele gevoeligheid, een universeel zijn. Dus het gaat niet om een isolement en om onverschilligheid, juist om het tegendeel. Maar, daarvoor is het nodig eerst de oude gewoontes en andere beperkingen los te laten. Hoe meer dat het geval is, des te meer ontstaat er eenheid.

2. ´Zelf´ In advaita-kringen wordt veel gesproken over ´zelf´ (mijzelf, jezelf, onszelf). De meeste mensen weten dat het persoonlijke zelf-zijn in de wereld een diepte heeft die daaraan voorbijgaat en kosmisch of universeel is. Als er sprake is van een groeiende zuiverheid en liefde, een groeiend begrip, geduld en geluk, betreft dit deze overgang. Maar wat gebeurt er bij deze overgang? Het persoonlijke zelf (ik) gaat zich dan als een kosmisch of universeel zelf ervaren. De persoonlijke elementen verdwijnen steeds meer. Op kosmisch niveau verdwijnen, als het goed is, ook nog eens de resten van de beperkingen van het zelf die daar nog aanwezig zijn. Zo is er een bewustwording en overgang naar Dat, de non-duale openheid, waar niets over te zeggen valt. Het is goed die diepte van zelf-zijn open te houden, ook al is er nog een spreken in persoonlijke termen over zelf en onszelf.

Ik hoop dat dit enige duidelijkheid geeft.

Iedereen een hartelijke groet,
Douwe