6-4 We zijn overal autochtoon en allochtoon

Dit is na enige tijd weer een nieuwe Post. In de tussentijd zijn de bijeenkomsten gewoon doorgegaan. Wonderlijk hoe bij steeds meer mensen ineens een inzicht van open-zijn doorbreekt, zomaar, een herkenning van vormloos, vrij en oneindig zelf-zijn. Ieder is Dat al. Daarom is de herkenning zo eenvoudig, als je maar meegaat in de eenvoud. Als je je maar niet laat afleiden door het complexe. Een mooi citaat van Padmasambhava die in de 8e eeuw het tantrisch boeddhisme naar Tibet bracht:

Nu de bardo van dit leven aanbreekt,
zal ik luiheid, waarvoor in het leven geen tijd is, opgeven,
en zal ik onafgeleid het pad van luisteren en horen, reflectie, contemplatie en meditatie betreden.
Ik zal de waarneming en geest tot pad maken,
en de ‘drie kaya’s’ (de verlichte geest) verwezenlijken.
Nu ik een menselijk lichaam heb verkregen,
is er geen tijd voor de geest om af te dwalen.

Een paar mededelingen –

Bel voor de appartementen op Schiermonnikoog in ‘Boszicht’ niet het 06-nummer, dat eerst was opgegeven, maar het nummer 0519-531111.

De stiltedag, die eerst op 8 april zou zijn, wordt verschoven naar 15 april. Dit in verband met het afscheidssymposium in Rotterdam op 8 april (zie de bijlage bij de vorige Advaita Post).

Er bellen nog mensen op voor de cursus ‘Inzicht in de eigen geest’ in Rotterdam, maar deze zit echt vol.

Advaita Post is maar een simpel e-mail tijdschriftje. Toch blijkt het door velen op prijs te worden gesteld. Het woord ‘velen’ is niet overdreven. Berichtje van Pia: het aantal abonnees heeft nu de 500 overschreden. Inmiddels zijn we met de zesde jaargang begonnen; inclusief met bijlagen zijn dat vier kloeke boeken die zijn in te zien op het Advaita Centrum. De afleveringen staan ook alle op de website www.advaitacentrum.nl onder Advaita Post. Met dank aan Pia van de Post.

Tekst

Retraitedag Gouda, 8 januari 2005 (4) - Autochtoon en allochtoon

Toen de berichten over de ramp met de tsunami kwamen, was er geen persoonlijke reactie bij me, wel een verbondenheid.
Er zijn allerlei mogelijkheden. Het is goed dat je de ramp kunt ervaren als een natuurgebeuren, zonder sentimentele reactie. Dan is er de ruimte waarin het gebeuren als iets onherleidbaars plaatsvindt. Zo’n ramp vindt zomaar plaats. Je kunt er wel iets over zeggen, maar eigenlijk kun je er niets over zeggen. Woorden schieten tekort. Persoonlijke interpretaties en gevoelsmatige reacties zijn niet opgewassen tegenover de grootte van het natuurgebeuren. Aan de andere kant ben je dat allemaal ook, inclusief het lijden van de mensen daar ter plaatse. Dat is meer dan verbondenheid, dan het verbondenheidsgevoel.

Ja, maar ik dacht bij mezelf: als je er zelf bij betrokken was, zou je wel anders piepen.
Het hangt ervan af hoe die verbondenheid eruit ziet. Zelfs met een spirituele gevoeligheid, kun je nog die verbondenheid vanuit een gevoel van afstandelijke veiligheid ervaren. Dat is zelfs mogelijk vanuit een bovenpersoonlijk niveau, waarop je toch persoonlijke elementen bewaart. Dan heb je medelijden met de mensen. Dat blijft gebonden aan een standpunt waarop dan een medelijden wordt ervaren. Ik heb het over het wegvallen van elke scheiding, elke scheiding tussen jezelf en die mensen daar. Dan heb je ook je standpunt daar op de plaats van die en die mensen. Dan is alles opengebroken en is er meer dan verbondenheid. Dan is er eenheid. Dan accepteer je lijden en dood volledig.

Je wordt zo snel weer betrokken in de denkwereld. Dan zit je niet meer hier op je stoel, maar ga je mee in je voorstellingen.
Ik heb het niet over mentale voorstellingen en een meegaan daarin, maar over openheid waarin alles wat zich toont ook je eigen centrum is.

[een ander] Ik woon weer in Iran en ben nu hier teruggekomen. Ik pak het leven hier weer op alsof ik nooit ben weggeweest. Dat gebeurt ook als ik weer in Iran kom.
De tijd blijkt dus niet van belang te zijn voor je eigen zelf-zijn, je eigen situatie. In het denken worden de perioden achter elkaar gezet, maar uiteenliggende perioden kunnen ook samenkomen en zelfs tegelijkertijd aanwezig zijn. Tijdelijke scheidingen zijn er niet. Een ruimtelijke scheiding is er ook niet, voor zover er een ruime zijnservaring is, ook niet tussen Iran en Nederland. Er is alleen je eigen universele identiteit, die niet afhankelijk is van tijd en ruimte. Je hoeft je identiteit niet op te delen in een Iranese en een Nederlandse. Alles is tegelijkertijd hier en nu aanwezig, je hebt een oneindig aantal eindige identiteiten, je bent overal. Al die mogelijkheden kunnen openblijven, zonder ergens op in te zoomen. Wat voor omstandigheden en gebeurtenissen er dan zijn op het praktische vlak, het is allemaal goed. Het ene staat niet in tegenstelling tot het andere. Alls is éen, je bent overal thuis.

Als ik hier ben, mis ik wel mijn familie, maar niet op een zware manier. Nu ben ik gewoon hier.
Waar ik op doelde is een nog ruimere openheid, waarin zowel het ene als het andere er volledig mag blijven. Daarom gebeurt er niets, er zijn geen verschillende situaties waar het een staat tegenover het andere. Je bent altijd en overal thuis. Je bent vrij van condities. Dat staat voorop. Je bent overal je zelf. We zijn allen overal autochtoon als zelf-zijn en allochtoon in een speciale situatie. Dus er hoeft geen sociaal probleem te zijn tussen die twee.

Niet alleen in Nederland ben ik allochtoon, maar ook in Iran als ik daar weer kom.
Ja, maar ook ben je in alle landen thuis: autochtoon. Zie je dat beide samengaan?

[ander] Ik ervaar dat ik verschillende persoonlijkheden heb. Hier ben ik anders dan op mijn werk, enzovoort. Ik heb een split-personality.
Wat ik net zei, is, dat al die verschillende identiteiten tegelijkertijd aanwezig mogen zijn., Je hebt duizenden deel-identiteiten. Die kunnen open blijven in het grote geheel van je Zelf-zijn. Dat er verschillende wereldse situaties en gebeurtenissen zijn, is duidelijk. Maar, openheid betekent dat al die mogelijkheden open blijven, los van tijd en ruimte. Die openheid krijgt geen specifieke invulling, wordt niet vastgezet en is daarom ook onuitsprekelijk.
Ga dus bij jezelf na, waardoor het komt dat je je overal thuis voelt, terwijl je ook ervaart dat je niets specifieks met de situatie hebt uit te staan, dat je zowel auto- als allochtoon bent.