Brief 50 - Isolatie, depressiviteit, angst

De laatste week overvalt mij een gevoel van een heel grote leegte en alleenzijn. Ik voel me niet meer verbonden met de mensen en alles. Het lijkt alsof alles om mij heen in watten of zo gebeurt. Alles is anders.
Vroeger ben ik een lange tijd depressief geweest en dit voelt alsof ik daar weer in ga schieten.
Nou eigenlijk ook wel niet, maar ik ben daar wel bang voor.
Het voelt alsof ik totaal alleen ben en er is niets aan te doen.
Ook met meditatie, het valt gelijk over mij heen.
Het is heel angstig, ik voel het de hele dag in mijn buik.
Wat doe ik fout? Waar is het verbondenheidsgevoel gebleven? Was dat niet echt? Of is dit niet echt? Wat te doen?

Uit het antwoord

Iedereen op een spiritueel pad krijgt wel met gevoelens van alleen en geïsoleerd-zijn en angst te maken. Het is een fase waarin er een diepere terugkeer is in jezelf. Dat dit kan leiden tot depressiviteit is begrijpelijk. Maar, zie dan wat er fout gaat.
Dat je terugkeert in jezelf is meestal noodzakelijk om los te komen van je speciale gehechtheid aan allerlei dingen in de wereld. Het zal wel een terugkeer in jezelf moeten zijn. Dus eerst zul je jezelf moeten ervaren, lichamelijk, gevoelsmatig. Bij de terugkeer zul je dan het goede gevoel hebben thuis te komen. Je kunt je dan ontspannen. Bij die ontspanning zullen dan je gevoel en je bewustzijn open komen. Je kent de hartmeditatie; doe die vaak, want bij de terugkeer nar je hart ga je de verbondenheid met alles en iedereen ervaren.
Bij depressiviteit is er geen goed gevoel van bij/in jezelf te zijn, geen ontspanning, maar een afsluiting in een steeds kleiner gebied en dat veroorzaakt angst.
Ontspan je dus in je lichamelijke gevoel, je hartgevoel, zodat je gevoelsenergie kan uitstromen in alle richtingen. Je laat alles los, maar dat geeft geen depressiviteit omdat je alles als zelf-zijn gaat ervaren.