6-5 Zak maar door de kracht van het nu heen

De cycli gaan door. Mensen in onze omgeving overlijden, maar ook worden er geboren. De winter waarin het leven zich had teruggetrokken, maakt plaats voor de lente waarin het leven weer ontluikt. De ene kerk moeten we verlaten en een andere trekken we in. We zien het aan en ervaren onszelf als ruimte waarin de kringloop (samsara) doorgaat.

We kunnen in Rotterdam niet meer in de Pauluskerk terecht. Het waren vele goede avonden in de opvangruimte (voor tienen kwamen de matrassen al naar binnen) en in de kerk rond het doopfont. Degenen die voor de eerste keer kwamen leek het allemaal een beetje vreemd. Bruno Nagel, bijvoorbeeld, raakte verzeild in de kelder om een inleiding te houden. Door de radicaliteit van ervaringen was er echter ook niet zo’n groot verschil tussen de ‘advaita-mensen’ en de junks. De kerk had een erg goede functie. Nu wordt hij binnenkort afgebroken en er zal geen opvang meer zijn. Het is het einde van een tijdperk. Het was bijzonder dat wij er ook enige jaren hebben gezeten. Nu hebben wij onze opvang in de RK-Citykerk op het Hang in het Centrum.

Let nog even op de verschuiving van de Stiltedag: in plaats van de aangekondigde 8 april wordt dit 15 april.
Deze verschuiving staat in verband met het afscheidssymposium op 8 april op de EUR (zie Advaita Post 6-3). Het definitieve programma is nu bekend. Dat wordt nu meegezonden als bijlage.

Tekst

Retraitedag Gouda, 8 januari 2005 (5) - Voorkeuren, beelden, het nu

Dat je overal allochtoon bent betekent dat je vrij bent, dat je niet vastgeroest zit.
Dat je overal autochtoon bent betekent dat je overal thuis bent.

Waarom zou je dan een voorkeur voor een bepaalde situatie hebben?
Als je overal autochtoon bent, waarom zou je dan nog een voorkeur hebben? Dan maakt het niet uit waar je woont.

Het maakt voor mij wel uit.
Zie tot op welke hoogte dat belangrijk is. Als er vrijheid is, is de praktische situatie van betrekkelijk belang. Alle gebeurtenissen zijn onherleidbaar. Er gebeurt wat er gebeurt, ook met de tsunami. Je hebt het besef dat je al duizenden levens geleefd hebt, dat je al veel vaker bent verdronken in de golven. Nu, een keer meer of minder ...
Het gaat om die fundamentele vrijheid, ondanks dat de gebeurtenissen doorgaan. Je hoeft daarin niet vast te zitten. Dat gebeurt wel als je de situaties niet kunt accepteren. Dan blijft er een specifieke identiteit, bijvoorbeeld een Nederlandse.

Als ik in Iran ben, is het ook daar ook goed. Er zijn alleen moeilijke praktische zaken.
Wat praktisch is, vraagt een praktische behandeling. Blijf bij het primaire onbegrensde open zelf-zijn. De gebeurtenissen, bijvoorbeeld hier of daar naar toe gaan, zijn de resultante van praktische krachten en gaan vanzelf. Dan zijn er geen problemen.

[ander] In hoeverre is een beeld mentaal en in hoeverre werkelijk?
Een beeld is altijd mentaal. Het is een presentatie of representatie van iets anders. We zeggen dat door de zintuigen representaties van de wereldse werkelijkheid in de geest ontstaan. Voor zover je niet let op je geest, ervaar je een harde werkelijkheid. Je voelt je stoel en ervaart die als een harde werkelijkheid. Als je alleen in het mentale gebied blijft, kan je direct het ene beeld voor het andere inruilen. Je stelt je maar voor dat de tsunami-golf weg is en dat de zee vlak is. Dan heb je dat beeld. Op het mentale niveau kan dat, omdat je je alles kunt voorstellen.

Ik snap toch nog niet de relatie tussen beeld en werkelijkheid.
Zie eens naar een herinneringsbeeld, een representatie van een ervaren toestand van even geleden. Dat beeld kun je met je voorstellingsvermogen veranderen. Ook kun je inzoomen in dat beeld en dan ben je ervaringsmatig weer in die oude situatie. Je ziet een schilderij van een landschap en even later ben je in dat landschap gedoken. Met het vertellen van iets aan iemand schep je een wereld. Als je een goed verteller bent, boei je de luisteraars en neem je hen mee naar die wereld. Ze gaan dan mee met de gebeurtenissen in dat verhaal. Die dynamiek is dus steeds mogelijk, dat je in beelden duikt en er weer uitkomt. Als je erin duikt, word je er min of meer door bepaald. Als je het beeld als beeld ziet, blijft je zelf-zijn open. Als het helemaal open is, is er geen beperkt zelf-zijn meer dat door een beeld kan worden gepakt.

Toen ik een verhaal vertelde van wat ik had meegemaakt, werd ik erop gewezen dat ik niet in het nu zat.
Toen je bij je verhaal in het verleden zat, zat je niet in het nu. In het nu zijn is altijd beter dat verstrooid te zijn in allerlei denkbeeldige werelden. Ik ken mensen die altijd in het verleden zitten. Ik ken ook mensen die helemaal leven in de wereld van ‘The lord of the rings’. Dan is die wereld de grootste werkelijkheid. Als je daarvan het betrekkelijke en beperkte inziet, zie je dat het goed is vanuit de verstrooiing terug te gaan naar het hier en nu. Maar, ga dan opnieuw kijken.
Het betrekkelijke en het beperkte geldt ook voor wereld van hier en nu, het geldt voor elke werkelijkheid waarin mensen opgaan. Het nu is ook maar iets betrekkelijks, tussen het verleden en de toekomst. Het blijft een beeld van waaruit je kunt ontwaken. Als dat niet wordt gezien, krijg je een hype van ‘De kracht van het nu’. Na het terugkeren naar het hier en nu, zal het belangrijkste nog moeten gebeuren, namelijk dat de kracht van het nu ook doorzichtig wordt en gaat oplossen. Je zakt door het nu heen. Dan ontstaat er pas openheid.

Je leest dingen waarin verschillende niveaus door elkaar lopen.
Het gaat er hier om, om die niveaus goed te onderscheiden. Als dit niet het geval is, weet je niet waar je zit en blijf je gemakkelijk in de wereld van beelden ronddolen.