Een operatie

november 2011

Het leven gaat verder en het gebeuren gaat zijn gang.
En ondertussen weet en voel ik wel dat mijn blik ruimer is geworden.
Wat me minder kwetsbaar en onafhankelijker maakt.
Het mag meer kanten op, zo van laat het maar komen, het mag zijn gang gaan.

Woorden als openheid en vrijheid en overgave krijgen betekenis.
Wat blij maakt en vreugde brengt.
En als vanzelf besef je plots een heel ander zelf.
Dat besef laat alles omslaan.

Het hoeft niet meer speciaal te zijn.
Het mag heel gewoon blijven.
In zijn wonderlijke en pure en zuivere en onberoerde oorspronkelijkheid.
Helemaal één met je eigen pure en zuivere onberoerde oorspronkelijke zijn.

Mijn huidige omstandigheden maken een verhaaltje wel mogelijk.
Want de ruimte is momenteel plots helemaal anders ingevuld.
Heel interessant omdat alle drukte nu letterlijk is weggevallen.
Dus veel rust en stilte en leegte en ontspanning.

Alhoewel het een heel andere kant leek op te gaan.
Het begon met een banale verkoudheid.
Die activeerde blijkbaar een abces op een tand.
Het resultaat was erg scherpe pijn.

Toen was het zaterdag de 29ste oktober en was Douwe in het begijnhof te Brugge.
Alles is prima verlopen ondanks het feit dat we beiden verkouden waren.
Maar 's avonds constateerde ik een gezwel in mijn liesstreek.
Geen pijn maar wel ongerustheid.

Dus volgde nu een doktersbezoek met doorverwijzing naar een chirurg, een liesbreuk.
Gezien mijn verplaatsingen naar het buitenland was dit niet iets om risico's mee te nemen.
Zo snel als mogelijk opereren, wat ondertussen reeds gebeurt is.
Een eerste ervaring en een afwachten hoe dit zou aflopen.

Wel de steun van kamergenoten was ontroerend.
Voor mijn operatie kwamen ze indien mogelijk aan mijn bed zitten.
De verbondenheid en het eenheidsgevoel waren direct aanwezig van beide kanten.
Het lot verbond ons en de verwijzing naar het zelf was heel sterk aanwezig bij elkeen.

Dat was een prima inleiding, mijn aandacht was compleet op dat zelf gericht.
En wat er ook gebeurde alles kwam zacht over.
Geen moment week de vreugde en ontroering van mijn zijde.
Wakker in moeiteloze overgave en wonderlijke liefde.

Het vervoeren, de baxter, het wachten, de operatiekamer, het verdoven, het ontwaken.
Het terugvoeren, de ontvangst, de bezorgdheid, het hernemen van de levensfuncties.
Pijn, de bewegingen zoveel als mogelijk beperken.
Noodgedwongen en langdurig in dezelfde houding liggen.

Maar wat een rust, wat een overgave, wat een zijn.
Hartslag 46 slagen per minuut.
Alles in rust en in vrede.
Eindeloos leeg en ontegensprekelijk mezelf.