Teksten van Jan

*

Korte teksten

Hier

is

rust,

aan

de

periferie

krioelt

het.

De

zin

van

alle

veranderingen

lijkt

te

bestaan

in

het

accentueren

van

de

stilte

in

het

centrum.

Bij

een

nauwkeurig

waarnemen

van

dit

moment,

blijkt

er

slechts

ragfijne,

dansende

energie

te

zijn.

Zodra

het

geheugen

gaat

werken,

stolt

alles

en

wordt

solide.

Er

is

enkel

en

alleen

dit

moment.

Maar

als

er

alleen

dit

moment

is,

valt

de

bodem

uit

het

tijdsbegrip

en

verdwijnt

ook

dit

moment.



Elke

inademing

verdwijnt

in

een

niet-punt.

Elke

uitademing

creëert

alles

opnieuw.

Wat

is

het

meest

reëel?

Objecten,

mentale

gebeurtenissen

of

toch

dat

niet-punt?



Het

waaide

vannacht.

Er

was

enkel

bewustzijn

van

de

wind

en

het

geruis.

Toen

viel

ook

die

scheiding

weg

en

waaide

het

alleen

nog

maar.



Heb

je

je

eigen

schaduw

wel

eens

onder

ogen

durven

zien?

Bleken

de

contouren

der

demonen

bij

nader

inzien

slechts

contouren

van

gedachtenspinsels

te

zijn?



Icarus'

kunstmatige

vleugels

voerden

hem

te

hoog,

evenzo

brengt

je

ego

je

steeds

opnieuw

in

de

problemen.

Totaal

zonder

verlangen

ben

je

overal

thuis.



De

mantra

voert

me

naar

een

dimensie

waar

het

denken

geen

vat

op

heeft.

Het

denken

gaat

door,

maar

de

angel

der

identificatie

is

verdwenen.



Onlangs

probeerde

ik

me

voor

te

stellen

dat

ik

hier

en

nu

zou

sterven;

de

overtuiging

dat

ik

nooit

geboren

was

bleek

echter

onoverkomelijk.



Wanneer

de

golven

tijdens

de

overtocht

erg

hoog

en

wild

zijn,

is

het

goed

om

je

te

herinneren

dat

je

de

overkant

nooit

hebt

verlaten.



Een

gedachte

verscheen

tijdens

het

mediteren.

"Aan

wie

doet

deze

gedachte

zich

voor?"

was

de

vraag.

"Aan

Mij"

antwoordde

een

echo

uit

een

bodemloze

put.



Jan Coppens