Judith Herzberg (1934 - )
In 1963 verscheen haar eerste poëziebundel Zeepost, waarna nog vele zouden volgen. Later schreef ze ook toneelstukken, tv-scripts enzovoort. In het onderstaande gedicht beschrijft ze de afstandelijke ervaring van zichzelf, waardoor alles vreemd wordt: ‘... dit is geen werkelijkheid. / Of wel, en dan ben ik niet echt.’ Er is onthechting die ze ‘zwerfkatterigheid’ noemt. Het zou mooi zijn als zich daarin het onbeperkte en non-duale zelf-zijn ging tonen. De tekst komt uit Ik heb alleen woorden, Bert Bakker, Amsterdam 1998
*
Als pijn
Als pijn te erg wordt schijn je
uit jezelf te kunnen stappen, te
te kijken hoe je ik daar lijdt, terwijl
je zelf op afstand blijft. Te erg
wil zeggen: dit is geen werkelijkheid.
Of wel, en dan ben ik niet echt.
Onechtheid blijft. Onechtheid
schijn je te bestrijden, schijn je
te kunnen bestrijden, met
zwerfkatterigheid.
Als geldgebrek te erg wordt schijn je
uit jezelf te kunnen stappen, te
kijken hoe je ik op straat slaapt, terwijl
je zelf in een hotel verblijft.
Die straat blijft. Te arm
wil zeggen: dit is geen werkelijkheid.
Of wel, en dan ben ik niet echt.
Onthechting blijft. Ontrekt zich
onderdak aan je, schijn je
geen huis te willen, wil
zwerkatterigheid.
Als knal te hard is schijn je
uit jezelf te kunnen stappen, te
kijken hoe je sterft, terwijl
je zelf vreemd, in veiligheid.
Het vreemde blijft. Sterven
wil zeggen: dit is geen werkelijkheid.
Of wel, en dan ben ik niet echt.
Het vreemde blijft. Het vreemde
blijft je begeleiden, schijn je
niet te kunnen bestrijden,
schijn je bij elke stap één
zwerfstapsprong voor te zijn.
*
[Toegestuurd door Karel]
Er is geen tweeheid
als je ontspannen bent
in zelf-bewustzijn
is dat duidelijk.
Boeken
Douwe schreef en redigeerde gedurende zijn leven boeken. Via onze uitgeverij zijn deze nog verkrijgbaar.