Marcel Messing (1945)

*

Ik zocht wat grond,
maar al wat ik vond
was een handvol korrels zand,
een oud, grijs niemandsland.
De korrels liet ik door mijn vingers glijden
om hechten te vermijden
spreidde ik mijn vingers verder uit
en voelde zanderig stromen langs mijn huid.
En ik wist:
ik heb mij niet vergist.
In iedere korrel zand stroomt verleden,
duizenden verlangens en gebeden.
In iedere korrel zand
ligt een wens verborgen,
miljoenen zorgen
in een handvol niemandsland.
Dit is mijn vader, moeder, broer en zus.
Heel het leven stroomde tussen mijn vingers door.
Een glimlach, pijn, smart, een liefdeskus,
een beweging zonder spoor.
Toen ik mijn handpalm sloot
en alles éven vast wilde houden,
voelde ik leven en dood,
alle zeeën, bergen en wouden.
In iedere druppel water
is vroeger en later,
in iedere korrel zand
is niemandsland.
Niemand kan het betreden,
niet vatbaar voor rede
is het tijdloos heden
in toekomst en verleden.
Wil je het zijn?
Stop jouw en mijn.
Nú is het daar.
Ben je klaar?

*

Troubadour, zo noemde men hem

Geen horizon was hem te ver
geen bergtop ooit te hoog
geen kasteel te ver gelegen
geen vallei te diep
om het leven te verstaan
en zijn pad tot het eind te gaan.
Op kastelen zong en speelde hij
in valleien danste hij zijn eenzaam lied
onder de tamarinde
droomde hij het leven
en bij de laurier zag hij een andere horizon.
Zo vergat hij waar het leven eens begon
en liet los zijn steeds maar streven.
In een heldere sterrenwacht
in glooiend ochtendlicht
bij het zachte avondvuur
en de late middagzon
speelde en zong hij zacht
over leven zonder duur.
Hij zocht en vond de aarde
hij zocht en vond de lucht
hij zocht en vond de zee
hij zocht en vond het vuur
en in zijn verstilde stervensuur
ging niets meer met hem mee.
Een troubadour, zo noemde men hem,
een zanger met onaardse stem
Een minnestreel
met de hemel in zijn keel
die, toen de volle waarheid in zijn geest verscheen,
de stroom inging
en voorgoed uit het zicht verdween.

(Troubadourskasteel Puivert, in la salle des musiciens, juni 1999)

*