Herman de Coninck (1944-1997)

Deze Vlaamse dichter en literatuurcriticus is niet erg bekend. De onderstaande gedichten zijn de moeite waard om hier opgenomen te worden, omdat ze op lichtvoetige wijze oude perspectieven doorbreken, of, zoals in het eerste gedicht staat 'opstappen ... uit manieren van kijken.'
Uit: De gedichten, De Arbeiderspers, Amsterdam 2000.

*

De plek

Je moet niet alleen, om de plek te bereiken,
thuis opstappen, maar ook uit manieren van kijken.
Er is niets te zien, en dat moet je zien
om alles bij het zeer oude te laten.

Er is hier. Er is tijd
om overmorgen iets te hebben achtergelaten.
Daar moet je vandaag voor zorgen.
Voor sterfelijkheid.

De gedichten, p. 343

*

Poëzie

Een schilderij heeft een lijst nodig,
zoals geluk doodsangst.

Wind bladert in de tuin
en ineens slaat een bladzij
zich om. Zoals ik door je haren ga,
en zo anders als ze dan liggen.

Eindelijk is alles hetzelfde.
Kijk eens, zegt geluk, en toont ons het nu.
Het beeft een beetje in zijn handen.

De gedichten, p. 346

*

Dichter bij onszelf dan wij
zingt in een boom de nachtegaal
en gaat met al ons weten
verder dan wij weten aan de haal

hij zingt voor ons, voor jou, voor mij
tot één plus één haast vier is
en voor zijn eigen lief zingt hij
tot waar ook ter wereld hier is

De gedichten, p. 535

*

Verleden tijd

Soms was alles eenvoudig
als in de Franse vervoegingen:
het verleden le passé
simple, de toekomst le futur
simple, en ik nu nog altijd
le plus-que-parfait.

De gedichten, p. 125

*

'Slaap maar,' zeg ik
tegen een dochter die allang slaapt
en daar wakker van wordt.

Het onweert. Misschien wil ik wel
dat zij bang is, dan kan ik vader zijn.
Maar ik kan niets anders dan samen met haar
niets kunnen.

Zoals woorden. De dingen gebeuren.
Zonder woorden zouden ze ook gebeuren.
Maar dan zonder woorden.