In de vakantie

15 januari 2006
Ik probeer in mijn herinneringen te duiken. Eigenlijk is het vooral in de vakantie waarin geen computer, enz. is, dat mijn kind het meest ontspannend is.
Eens gingen we zwemmen in het zwembad, hij ging veel onder water en vond het heerlijk om zich zo naar beneden te laten zakken en dan weer naar boven te komen. ’s Avonds lagen we op bed te lezen en ik las een boek over Ramana Maharashi en vertelde aan hem hoe Ramana leefde, wat hij deed, wat hij ervoer, enz. We babbelden verder en ik weet nog dat hij toen zei: ‘Ja, die toestand herken ik. Vanmiddag toen ik me helemaal liet zakken in het zwembad alsof ik dood was en weer naar boven kwam, zonder angst, dat was voor mij vergelijkbaar met wat je nu vertelt. Heerlijk!’
Afgelopen keer had hij het ook op het strand. Hij wilde een sigaretje roken en ik zei: ‘Dat wil ik liever niet zien. Ik ga wel een stukje verderop lopen op het strand en we zien elkaar zo.’ Ik wachtte een hele tijd en na een kwartier of zo ging ik weer naar hem toe. Hij zei dat hij helemaal ontspannen lag op het strand en dat een meisje op hem af kwam en zei: ‘O mama, die jongen beweegt helemaal niet; misschien is hij wel dood!’ Zo ontspannen was hij, maar hij begon te lachen en zei: ‘Ik ben levend hoor!’ Dat was, zo hoorde ik later van mijn vriendin, ook een ervaring van ontspanning die hij later erkende bij een andere ervaring van ontspanning. Van deze vriendin had hij een ontspanningstechniek geleerd.
En zo zijn er waarschijnlijk nog meer ervaringen geweest, maar die vertelt hij niet altijd. Hier was dus sprake van erkenning. Verder hebben we samen met vakantie heel vaak eenheidservaringen en dat is heel fijn.
In Nederland zoekt hij juist vaak de spanning op met allerlei games en met de andere jongens, maar ook wel de ontspanning, maar dan via middelen zoals roken, blowen, alcohol. En dat is minder mooi.
Meditatielerares