Marco van der Bas (E-mail - 22/12/2005)

Interessant onderwerp. Belangrijk punt is volgens mij de wijze waarop werk wordt beleefd in de westerse maatschappij ten opzichte van het verleden. Vroeger lag het werk dicht bij huis of zelfs in huis, tegenwoordig is er een grote scheiding tussen werk en privé, al doet zich ook nu weer een vermenging van zich spreken. Juist de scheiding tussen werk en privé doet vermoeden dat de zin van het leven buiten het werk wordt gevonden. Burn-out is in die zin een extreem gemis aan zingeving in het werk, terwijl er alles van de werknemer wordt verlangd. Bespreekpunt zou kunnen zijn: kan er een vorm van zingeving zijn in het werk binnen een westerse maatschappij en zo ja, kan je dan spreken van verschillende vormen van zingeving. Zingeving in relatie tot de maatschappelijke situatie en zingeving ten aanzien van de eigen positie en uiteindelijk in relatie tot non-dualiteit, zodat wellicht dat tussen beide vormen van zingeving ook weer een non-duaal perspectief mogelijk is. Daarnaast is het punt in hoeverre een dergelijke zingeving overdraagbaar is vanuit het management aan de medewerkers. In hoeverre kunnen medewerkers zich vinden in de missie van een organisatie en zich daarvoor inzetten, en in welke mate? In welke zin is het management bereid medewerkers deel te laten hebben aan zingeving. Een cursus Zen omdat de medewerkers dat zo prettig vinden? Of is het gerelateerd aan verhoging productiviteit? Is zingeving vanuit een specifiek bedrijf - dus een specifiek standpunt - bij voorbaat al niet verdacht? En is zingeving houdbaar binnen een snel veranderende omgeving? Kan je zingeving überhaupt wel vorm geven zonder er al te veel een plaatje van te maken. Als ook zingeving ook uiteindelijk een constructie blijkt, is er dan nog wel een functionerende werkomgeving haalbaar, voor jezelf of voor een gehele organisatie. Als die non-dualiteit werkelijk radicale vormen aanneemt valt er dan überhaupt nog wel wat te managen? Is managen dan juist niet een belemmering voor een ontplooiing van non-dualiteit. Management is toch sturing? Wie stuurt er dan?

Resumerend dus: wat kan zingeving betekenen binnen de wijze waarop het werk in een westerse maatschappij georganiseerd is? Als er iets van zingeving gekoppeld wordt aan een organisatie, is dat houdbaar binnen een sterk veranderende omgeving (globalisering ed.)? En is zingeving bij voorbaat niet verdacht zowel vanuit het standpunt van een organisatie (wat willen ze van me gedaan krijgen?) als voor jezelf (zingeving is een constructie om het ego bezig te houden, betekenisgeving)?