Brief 48 – Vasten

Ik ben bijna nooit ziek. Toch was dit laatst zo. Eigenlijk is de reden niet duidelijk. Ik voelde ‘s nachts iets gebeuren. Een grote misselijkheid ontstond en mijn lichaam kon ineens niets meer verdragen.
De eerste dag was niet erg prettig. De tweede dag ging het beter, in die zin dat het lichaam bijna leeg was en ik op water leefde en wat matses. De 3e dag was Stiltedag en ineens kwam er een extra dimensie, een geweldige grote gelukzaligheid die ik tot nu toe nog nooit zo volledig ervaren had. Zo licht. En de dagen erna was het ook zo en mijn lichaam had maar behoefte aan weinig. Dus het kreeg alleen het puur noodzakelijke.
Nu nog even van dichterbij bekijken wat er gebeurde.
Elke hap was een soort spanning, behalve het drinken. Ineens besefte ik hoe vaak eten een spanning is en hoe vaak allerlei dingen in huis gehaald worden die niet hoeven. Het is net alsof ik de natuurlijke staat van mijn lichaam weer ervoer. En tijdens de Stiltedag ervoer ik ook gelukzaligheid en ook heel veel Licht, en die drie waren een ideale toestand. Ik luisterde ook heel goed naar het lichaam. Het wilde niet veel, alleen maar water, brood, rijst en wat groente. Dat was voldoende.
Gek dat het vasten je ook terug kan brengen naar je oorspronkelijkheid, hoewel het geen conditie hoeft te zijn natuurlijk.
Nog iets - in de zen wordt gezegd: ervaar elke beweging van eten enz. Nu kon ik dat ook ervaren zonder verplichting. Het ging vanzelf. Ja, elk hapje was al genoeg en toch ervoer ik dat als een spanning. Niet eten, was nog beter. En dan was de tijd helemaal vol en hoefde helemaal niets te gebeuren.
Maar eigenlijk nu ook is er geen spanning, terwijl ik toch aan het typen ben. Is het leven een spanning? Waarom verlang ik stiekem naar het niet-leven. Zo helemaal glijden in het niets, het grondeloze, zoals dat er afgelopen woensdag zo sterk was. Dan voel ik me pas helemaal mijZelf. Toch is er het leven. Gek genoeg.

Uit het antwoord

Je ervaring met het vasten is erg waardevol. Je hebt belangrijke dingen herkend.
Omstandigheden zijn van grote invloed op het ervaren van je situatie. In het leven zijn vaak omstandigheden waarin gehechtheden, neigingen en dualiteit niet aanwezig zijn. Als dit duidelijk wordt herkend, kan dit een definitieve doorbraak betekenen. De non-dualiteit van niets en leven is dan blijvend duidelijk. Dan is er inderdaad spanningloosheid en typen samen. Dan is er ook geen afhankelijkheid meer van omstandigheden. Eten zal er zijn, zolang het leven doorgaat, maar er is geen hechting aan. Er is geen verborgen verlangen bij het eten betrokken om een gemis op te vullen. De identiteit van zelf-zijn is opengebroken, bevrijd.
Zolang en voor zover omstandigheden je zelf-zijn beïnvloeden (eten, relaties, enzovoort) is het dus raadzaam om verstandig en bewust met die omstandigheden om te gaan, zodat de herkenning van de non-duale openheid een grotere kans krijgt. Als deze doorbreekt is het duidelijk dat er geen afhankelijkheid is van de omstandigheden.
Prachtig toch?