Douwe Tiemersma

Uit: Naar de Openheid, Uitg. Advaitacentrum, Leusden 2003 (1983)

*

wondermooie bloemen
wondermooie tuin
hoor de bijen zoemen
een heldere fontein
zondoorglansde kleuren
van verrukkelijke pracht
hier kan alles gebeuren
hier wordt het nooit meer nacht.

ten koste van de vormen
versterkt zich steeds het licht
het stralen van alles wordt sterker
de dingen verdwijnen uit 't gezicht
ik word overweldigd
kan niet meer blijven staan
alleen bewustzijn is nu over
oneindige lichtoceaan

*

de zon op zijn hoogste punt
de tijd staat even stil
alles wacht tot hij gaat vallen
een voortdurende gewichtsloosheid

de avondlucht in schemering
licht en donker evenwicht
een onbeweeglijke vogel
een tijdloos genieten van rust

de vertrouwde aanwezigheid van de nacht
tussen slaap en slaap
het eindeloze koraal van de sterren
een eindeloze stilte

voordat de ochtend begint
gevlogen uit de slaap
zweven tussen frisheid en warmte
een allesdoordringende helderheid

tussen de tikken van de klok
in het centrum van het wiel
de uitbarsting van Zelf
een Zijn zonder naam en vorm

*

Ook op dat weggetje door het water:
de wind vaart af en aan
met rimpels en geruis in elzen;
ik zie me daar beneden staan.

Vele beelden worden wakker
van mezelf als spelend kind,
als schilder, fietser, denker;
als wolken gaan ze met de wind.

Alle beelden zijn verdwenen;
de lucht is helder als voorheen,
het water glad en zondoorschenen,
maar nu zijn ik en alles Eén.