Karel Wellinghoff

Karel schreef vier romans, onder andere Montségur, de burcht van de vrede en Geheime Bruiloft. In alle boeken is de zoektocht naar de Bron het thema. Uit de Geheime Bruiloft; een spirituele renaissance-roman (Nas, Tilburg, 2001), die zich afspeelt ten tijde van de val van Constantinopel in 1453, volgt hier een fragment. Na het belegerde Constantinopel ontvlucht te zijn, scheept Poggio, de verteller van het verhaal, zich in en drijft met zijn vrienden de Zee van Marmara af. De ontredderde reizigers spoelen aan op het mystieke eiland Alchimios en worden daar ontvangen door de gastvrouw Alchimia, die hen aldus toespreekt:

*

'Er bevindt zich niets in de wereld dat u kunt bezitten, want alles ontglipt u en hoe meer eigendommen u verwerft des te leger het wordt bij u van binnen. Mijn stem klinkt niet buiten u, zij klinkt binnenin u. Uw ogen zien mij niet buiten u, maar binnenin u. De mensen om u heen ervaart u niet buiten u, maar binnenin u. Tracht hen dan niet buiten u te bereiken, maar keer naar binnen en ontmoet hen daar en word gelijk aan hen. Pas als u dit beseft zult u daadwerkelijk één kunnen zijn. En als u mij vraagt "Waar blijf ík dan als ik één ben met alles en iedereen?" dan antwoord ik dat u precies daar zult zijn waar u zichzelf vindt als één zijnde met alles en iedereen. U zult dan dat ik zijn dat alles en iedereen is, u zult zijn die u bent: alles en iedereen.
Reik naar binnen, want daar vindt u wat u buiten ziet afgebeeld. U kunt geen mooi landschap bezitten, ook niet als u de eigendomsrechten verwerft en er een muur omheen plaatst, want dat landschap zal met muur en al buiten u blijven. Hoe groter uw land en hoe hoger uw muren, hoe kleiner u behuisd bent, want des te meer reikt u vergeefs naar buiten om te kunnen bezitten wat u reeds van binnen heeft. Breek dus uw muren af, geef uw land weg, reinig uw verlangen en probeer te beseffen dat alles zich binnenin u bevindt en dat u slechts de binnenwaartsleidende wegen moet vinden om te ontdekken dat het landschap uw eigendom wordt als u erin verdwijnt. En wees niet bang dat u, uw bewustzijn als mens, zal verliezen in het landschap. In plaats daarvan zult u er in geboren worden, zoals een druppel, die verdwijnt in de oceaan, zichzelf daarmee weliswaar als druppel verliest, maar herboren wordt als de oceaan zelf.'
(pag. 185-186).

*